Kiedy powstały soczewki kontaktowe

   Soczewki kontaktowe (często potocznie określane mianem szkieł kontaktowych) umieszczane są bezpośrednio na rogówce oka w wielu celach. Najczęstszym ich zastosowaniem jest korygowanie wad wzroku. Szkła kontaktowe są również wykorzystywane do zmiany koloru oczu za pomocą kolorowych soczewek oraz mogą pełnić funkcje opatrunkowe.

  Autorem pierwszych rozważań możliwości korygowania wad wzroku bezpośrednio na powierzchni oka był Leonardo da Vinci. Jednakże upłynęło około 300 lat zanim podjęto pierwsze próby praktycznego zastosowania tego rozwiązania. W 1801 roku znany fizyk i lekarz Thomas Young skonstruował tubę wypełnioną wodą zakończoną soczewką, którą przykładało się do powierzchni oka. Uważana jest ona jako prototyp soczewek kontaktowych. Następnie w 1887 roku F.A. Muller wykonał pierwszą na świecie soczewkę kontaktową techniką dmuchania. Była ona wykonana ze szkła, w pełni przejrzysta i pokrywała dużą część powierzchni oka. Biorąc pod uwagę technologię ich wykonania oraz ich niedoskonałą optykę były duże problemy z ich dopasowaniem. Zdarzało się, że dla jednego pacjenta trzeba było wydmuchać aż kilkaset par szkieł, aby znaleźć optymalne dopasowanie. Dodatkowo ich wadą był duży ciężar.

   Kolejnym krokiem w rozwoju były soczewki kontaktowe dla dalekowidzów i krótkowidzów wykonane techniką odlewów z gałki ocznej. Do prekursorów tej metody zalicza się dwóch optyków - A.E. Fick ze Szwajcarii oraz Edouard Kalt z Francji. Niestety soczewki szklane były ciężkie i kruche, co miało wpływ na niski komfort ich użytkowania. Można było je nosić jedynie przez kilka godzin na dobę oraz istniało ryzyko uszkodzenia gałki ocznej w wyniku pęknięcia szkła.

Wynalezienie polimetakrylanu metylu (PMMA) w latach 30 XX wieku miało znaczący wpływ na rozwój soczewek kontaktowych. W 1936 roku optometrysta William Feinbloom zastosował ten materiał do ich produkcji. Od tego momentu soczewki były lżejsze i nosiło się je bardziej komfortowo. Materiał PMMA nie pozwalał na przepuszczanie tlenu do rogówki (ten dostarczany był jedynie w łzach), co stanowiło ich wadę.

Soczewki hydrożelowe - przełom w kontaktologii

   Prawdziwy rozkwit soczewek kontaktowych rozpoczął się w latach 70. XX wieku wraz z wynalezieniem nowego materiału - hydrożelu, który umożliwił produkcję tzw. „miękkich" soczewek. Od tego momentu soczewki kontaktowe były wciąż ulepszane. Obecnie można korygować za ich pomocą praktycznie każdą wadę wzroku. Dzięki hydrożelowi osiągnięto wysoki komfort użytkowania soczewek kontaktowych. Są one gazoprzepuszczlne, praktycznie niewyczuwalne na powierzchni oka, zapewniają ochronę przed promieniowaniem UVA i UVB oraz istnieje możliwość zmiany koloru oczu. Cechują się wysokim uwodnieniem, które odpowiada za utrzymanie optymalnego nawilżenia rogówki oka oraz za transport tlenu do oka. Najnowszej generacji soczewki jednodniowe - BioTrue ONEday charakteryzują się uwodnieniem na poziomie nawet 78%, co sprawia, że są one prawie niewyczuwalne na oku i miękkie.

Silikonowe - hydrożelowe soczewki kontaktowe

Najnowszej generacji szkła kontaktowe produkowane są z materiału silikonowo - hydrożelowego, który w odróżnieniu od soczewek hydrożelowych, charakteryzują się niezwykle wysokim współczynnikiem przepuszczania tlenu do rogówki oka. Soczewki silikonowo - hydrożelowe są jednak trochę bardziej sztywne i dlatego zaleca się osobom o wrażliwych oczach oraz alergikom stosowanie soczewek starszej generacji, tj. hydrożelowych.